Eerste week op het project!!

In eerste instantie zou ik deze blog dinsdag al schrijven, maar ik heb gemerkt dat een planning maken wel zin heeft maar ik heb nogal moeite om me daaraan te houden. Lekker op zijn Oegandees wanneer het mij uitkomt, haha.

Ik heb inmiddels mijn eerste week op het project gehad. Dinsdag was mijn eerste dag en dinsdag ben ik ook verhuisd van het ICU guesthouse naar het Doingoood House. Dat waren voor mij net iets te veel veranderingen op één dag. Ik had het gevoel dat ik gewend was aan Oeganda en aan het leven hier, maar op dat moment was alles weer even anders. Gelukkig ben ik erg flexibel (al zeg ik het zelf ) en heb ik alleen dinsdag avond even dat gevoel gehad, maar was het de volgende dag alweer over. Ik heb er even over gekletst en dat helpt dan om alles op een rijtje te zetten.

Het project vind ik heel erg bijzonder! Om een beeld te schetsen waarom het bijzonder is geef ik een aantal voorbeelden die ik de afgelopen drie dagen heb geobserveerd, heb ervaren, heb gevoeld en heb meegemaakt. Bijvoorbeeld gisteren. De jongens die op het project komen lopen zelf elke ochtend naar Agape (drop-in center) toe. De oudste jongen moet 2 uur lopen voordat hij op het project is! Ze zijn hier tot ongeveer half 2 en daarna moeten zij plastic verzamelen om geld te verdienen voor hun slaapplaats. Je kunt dus wel nagaan hoe graag deze jongen scholing, eten en hulp wilt. In Nederland is dat wel anders. Ik weet nog wel momenten dat ik niet naar school wilde en dan maar nep ziek ging doen om thuis te blijven (Hi mam, sorry voor als je dacht dat ik echt ziekjes was maar volgens mij had je dat wel door, hihi.). Als het hier regent of in de nacht heeft geregend dan is het voor deze kinderen heel erg moeilijk om naar het project te komen en vinden ze dat heel erg jammer. Dat is een beetje het verschil. Het zijn straatkinderen en ze zijn echt niet dom, integendeel! Ze kunnen het op straat rooien en dat betekent dat ze super slim zijn. Dit heb ik meteen de tweede dag al ondervonden. In verband met privacy wil ik geen namen noemen van de kinderen dus noem ik dit kindje even Servaasje (gewoon omdat ik Servaasje mis en hij is ongeveer dezelfde leeftijd). Servaasje is, ik schat (ze weten zelf niet hoe oud ze zijn), ongeveer vijf à zes jaar. Servaasje draagt elke dag dezelfde kleren met gaten en afgetrapte meisjes schoentjes met gaten en een kapotte rits van Esprit. Tijdens de eerste les die ik gaf (rekenen) merkte ik dat hij meer kon dan hem werd gegeven. Ik was aan het testen waar de grens lag voor hem en wat ik hem dan bij kon brengen. Zo begon ik dan met de tafels uit te leggen. Hij had het erg snel onder de knie en we kwamen de eerste dag tot de tafel van 4. De tweede dag gingen we daarmee verder. Hij tekende rondjes en telde die allemaal bij elkaar op om zo de sommen uit te rekenen. Dat leek mij niet zo handig, vooral niet als je bij de tafel van 8 of 9 bent. Ik bedacht me hoe ik vroeger de tafels heb geleerd en wat ik mij kon herinneren. Ik kreeg een sticker en moest ze opnoemen voor de juf of meester en als ik alle tafels uit mijn hoofd kon opnoemen dan kreeg je een ‘tafel diploma’. Ik ging kijken of ik Servaasje een trucje kon leren zodat hij niet allemaal rondjes hoefde te zetten om die vervolgens te tellen. Na 2 keer snapte hij de truc en had hij alle tafels binnen no time onder de knie. Hij fleurde helemaal op en bij elke uitkomst keek hij mij aan voor bevestiging of hij het juiste antwoord had gegeven. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Het is zo mooi en zo bijzonder om zo’n grote vooruitgang te zien. Binnen één dag kon hij de tafel van één tot en met tien.

Dit is één situatie waarin ik heb gemerkt dat ik een groot verschil kan maken. Zo hebben er nog een aantal situaties zich voorgedaan, maar ik heb alweer een heel verhaal getypt zie ik :-). Ik heb nog een aantal foto’s toegevoegd van het Drop-in center voor een impressie.

Tot de volgende keer :D!!