Oké, mijn blog. Ik heb al tig keer bedacht wat ik ging schrijven en vertellen en ik ben al tig keer begonnen met schrijven, maar op dit moment ben ik even sprakeloos. Ik zit nu in the middle of nowhere, ik ben net wakker en zit voor mijn hutje met een bizar mooi uitzicht. Rechts aan de boom zit een geit en ik werd vanochtend wakker van zacht gezang. Er loopt nu een kindje langs, het enige kindje hier. Hij is denk ik vijf jaar en super schattig. Elke keer als hij langs loopt zegt hij ‘Hello, how are you’, moet hij lachen en zwaait hij even. Zijn naam is Edison.

Ik ben hier nu 6 hele dagen en zou natuurlijk bij het begin moeten beginnen, maar hoe moet ik beginnen. Tsja, het is bijzonder hier. Ik dacht dat ik een cultuur shock zou hebben en hier heel erg zou moeten wennen, maar het valt me allemaal heel erg mee. De eerste dag was ik meteen gewent en wilde ik eigenlijk naar de lokale bevolking buiten Kampala en de wildernis in. Daar ben ik dan nu ook. Om precies te zijn in Jjaja Bbanga Ngoma. Foto’s volgen nog.

Op het vliegveld zou er een taxi op mij wachten die een bordje zou hebben met mijn naam erop. Zodat ik natuurlijk zou weten bij welke taxi ik in moest stappen. Bij aankomst stonden er ongeveer 50 Oegandese mannen bij de uitgang te wachten met bordjes. Vind dan maar eens je naam.. Na twee minuten alle bordjes te hebben bekeken, vond ik eindelijk mijn naam. Wil ik in de taxi van Charlie King instappen, zit ineens het stuur aan de verkeerde kant, haha.

Maandag avond kwam ik in het guesthouse aan en sliep ik op een kamer met vier stapelbedden. Op dat moment waren er twee bedden bezet. Tegelijkertijd kwam nog en Nederlandse jongen aan in het guesthouse. Hij was vorig jaar in Oeganda geweest en ging dit keer op de fiets van Kampala naar de Kilimanjaro. Met hem (Dirk) heb ik nog een biertje gedronken en even gekletst. De volgende dag was het nog niet zo spannend. Een aantal mensen vertrokken deze dag en een aantal waren er naar hun project. Rita heeft mij mee Kampala ingenomen om een simkaart te kopen, wat eten te halen en me wegwijs te maken. Daar begon eigenlijk het avontuur. In Kampala rijd iedereen door elkaar. Er zijn gewoon geen regels, echt heel erg bizar. Dat is niet uit te leggen, dat moet je meegemaakt hebben. Binnenkort ga ik het filmen, het is echt een gekkenhuis en levensgevaarlijk.

De afgelopen dagen heb ik al zo veel gezien en gedaan dat ik gewoonweg niet weet wat ik in mijn blog moet zetten. De foto’s vertellen alles. Ik heb mezelf voorgenomen om vanaf volgende week (als ik op mijn project ben geweest) meteen een blog ga schrijven. Dan hoop ik wel te weten waar ik moet beginnen en wat ik moet schrijven!

Dus tot dinsdag!