Ik leef nog :-)

Hoihoi,

Daar ben ik weer. Ik heb weer een hele hoop meegemaakt! Vorige week heb ik een rondje Oost Oeganda gedaan om wat projecten te bekijken met Maarten en Alicia en afgelopen week ben ik op safari geweest. Ik moet zeggen dat ik het moeilijk vind om elke keer een blog te schrijven. Je maakt zo extreem veel mee en ik weet elke keer niet wat ik moet vertellen. Het is wel leuk om te vertellen dat ik een nieuwe feestdag heb ingeluid. Daar komt ie, de Internationale Ask Carmen To Marry Day en dat is om precies te zijn op 10 oktober. Het verhaal daarachter is als volgt: Elke dag loop ik vanaf het Drop-In Center naar de Boys Home. Dat is op Nederlands tempo ongeveer acht minuutjes lopen en op Oegandees tempo vijfentwintig minuutjes lopen. Dit kleine stukje loop ik altijd met Innocent, zij is één van de staff leden. Op 10 oktober liepen wij hetzelfde stukje van de Drop In Center naar de Boys Home, maar Innocent werd een paar keer aangesproken. Ze zei dan helemaal niks en lachte alleen maar. Na de tweede keer vond ik het al vreemd, maar na de derde keer vroeg ik waarom ze elke keer aan het lachen was. Toen vertelde ze mij dat er al drie mensen hadden gevraagd of ze met mij mochten trouwen. Nou grappig, haha. De eerst volgende man die weer voorbij liep vroeg weer wat aan haar en het enige wat ze deed was lachen. Dat was dus nummer vier, dacht ik, maar nee dat was al nummer vijf, want nummer vier had ik niet gehoord. Nummer vier schreeuwde vanuit de verte of hij met me mocht trouwen… Uiteindelijk hebben er in totaal negen mensen op 10 oktober mij ten huwelijk gevraagd, inclusief Clarence. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Vandaar de Internationale Ask Carmen To Marry Day op 10 oktober, haha.

Ik heb echt super mooie foto’s van de safari en ik heb echt heel erg genoten de laatste twee weken. Voornamelijk met Alicia. We hebben echt heel erg veel gelachen en een hoop gezien en gedaan. Helaas is ze weer terug naar Nederland. Foto’s zeggen natuurlijk meer dan duizend woorden, ik zal ze dan ook weer toevoegen aan een nieuw album.

Op dit moment ben ik even weer inspiratieloos.. Of ik heb wel allerlei gebeurtenissen in mijn hoofd, maar daar had je bij moeten zijn ;-) Jullie weten in ieder geval weer even dat ik leef :-)! Oh en Clarence maakte natuurlijk een grapje ;-)

Even een verhaaltje tussendoor

Hoihoi,

Vandaag heb ik even een verhaaltje tussendoor ;).

Ik heb al een aantal weken niks geschreven. De reden hiervan is dat het eigenlijk allemaal wel op rolletjes loopt en dat er elke dag wat bijzonders gebeurt om over te schrijven en ik daarvoor vaak niet weet waar en hoe ik moet beginnen.

Eergisteren had ik de geniale ingeving om een omschrijving te geven van mijn situatie op dit moment en dan wilde ik vooral de bijzondere punten benadrukken. Natuurlijk is het me eergisteren niet gelukt om hieraan te beginnen dus had ik het uitgesteld naar gisteren, maar het werd toch vandaag (wat ook wekelijks gebeurt met mijn studie, hihi. Sorry meneer Huismans, uiteindelijk zal het een top verslag worden!).

Wat ik zojuist heb meegemaakt vond ikzelf bijvoorbeeld een bijzonder moment. Vanochtend wilde ik naar café Javas gaan om aan mijn verslag te werken en wat zaakjes te regelen. Net op het moment dat ik wil weggaan, begint het keihard te regenen. Ik had mijn spullen in ieder geval gepakt en wilde meteen op de boda (de boda boda is HET vervoersmiddel in Oeganda, foto is vinden onder het kopje foto's) stappen als het droog was. Nou, zo gezegd zo gedaan. Het is droog, de bekende boda komt meteen aanrijden en ik weet dat ik zonder te overleggen over de prijs kan opstappen. De prijs daar discussieer ik niet meer met ze over. Of ik nu naar Acacia Mall of Oasis Mall ga, dat is gewoon standaard 5000 shilling omgerekend €1,31. Inmiddels weten ze dat ook van mij, dus dat scheelt weer energie :). Eenmaal onderweg begint het weer opnieuw keihard te regenen. Bij de eerste benzinepomp dus even stoppen om te schuilen. Het was erg grappig om te zien dat er gewoon bijna geen plek meer was bij de benzinepomp om te schuilen, want blijkbaar hadden niet alleen wij het geniale idee om daar te gaan schuilen. Stond ik daar als enige mzungu (witte) tussen. Daar moest ik natuurlijk even een fotootje van maken (deze kun je vinden bij foto's). Tijdens het wachten heb ik ook even geteld hoeveel boda drivers er aan het slapen waren op hun boda. Dat waren er negen. Uiteindelijk, na 20 minuten wachten, hebben we (de boda driver en ik) maar besloten om onze weg te vervolgen aangezien het iets minder hard regende en het er niet naar uitzag dat het zou stoppen met regenen. Nou, dat was een ramp. Het ging alleen maar harder regenen en we waren zeiknat. Kleine watervallen langs de weg, alles stond natuurlijk meteen vast aangezien alles stopt als het regent, mensen die onder den oplegger van een vrachtwagen een stoeltje hadden neergezet om daaronder te schuilen, auto's die langs je heen rijden en ervoor zorgen dat de waterval niet naar beneden ging via de weg maar via de boda driver en mij en dan weer via de weg. Kortom, een top rit! Ik heb mijn boda driver een bakje (halve liter, want de thee wordt in een theepot gebracht in plaats van in een 'gewoon' theeglas) gegeven en mezelf een cappuccino om even op te warmen. Het voelde net alsof ik weer even in Nederland was! Mijn kleren zijn nog steeds zeiknat, maar gelukkig kennen de medewerkers mij hier zo goed dat één jongeman zijn blouse heeft geleend (daar heb ik natuurlijk ook een fotootje van). Toen was mijn hele dag weer goed, haha. Maar toen. Op het moment dat ik weg wilde gaan en ik zijn blouse terug wilde geven en mijn vestje terug wilde, seinde hij dat dat niet kon vanwege zijn bazin. Wat ervoor zorgde dat ik nu zijn blouse heb en hij mijn vestje, haha.

Volgende verhaaltje volgt weer binnenkort :). Anders wordt het weer zo'n lang verhaal ;)

Eerste week project Agape

Eerste week op het project!!

In eerste instantie zou ik deze blog dinsdag al schrijven, maar ik heb gemerkt dat een planning maken wel zin heeft maar ik heb nogal moeite om me daaraan te houden. Lekker op zijn Oegandees wanneer het mij uitkomt, haha.

Ik heb inmiddels mijn eerste week op het project gehad. Dinsdag was mijn eerste dag en dinsdag ben ik ook verhuisd van het ICU guesthouse naar het Doingoood House. Dat waren voor mij net iets te veel veranderingen op één dag. Ik had het gevoel dat ik gewend was aan Oeganda en aan het leven hier, maar op dat moment was alles weer even anders. Gelukkig ben ik erg flexibel (al zeg ik het zelf ) en heb ik alleen dinsdag avond even dat gevoel gehad, maar was het de volgende dag alweer over. Ik heb er even over gekletst en dat helpt dan om alles op een rijtje te zetten.

Het project vind ik heel erg bijzonder! Om een beeld te schetsen waarom het bijzonder is geef ik een aantal voorbeelden die ik de afgelopen drie dagen heb geobserveerd, heb ervaren, heb gevoeld en heb meegemaakt. Bijvoorbeeld gisteren. De jongens die op het project komen lopen zelf elke ochtend naar Agape (drop-in center) toe. De oudste jongen moet 2 uur lopen voordat hij op het project is! Ze zijn hier tot ongeveer half 2 en daarna moeten zij plastic verzamelen om geld te verdienen voor hun slaapplaats. Je kunt dus wel nagaan hoe graag deze jongen scholing, eten en hulp wilt. In Nederland is dat wel anders. Ik weet nog wel momenten dat ik niet naar school wilde en dan maar nep ziek ging doen om thuis te blijven (Hi mam, sorry voor als je dacht dat ik echt ziekjes was maar volgens mij had je dat wel door, hihi.). Als het hier regent of in de nacht heeft geregend dan is het voor deze kinderen heel erg moeilijk om naar het project te komen en vinden ze dat heel erg jammer. Dat is een beetje het verschil. Het zijn straatkinderen en ze zijn echt niet dom, integendeel! Ze kunnen het op straat rooien en dat betekent dat ze super slim zijn. Dit heb ik meteen de tweede dag al ondervonden. In verband met privacy wil ik geen namen noemen van de kinderen dus noem ik dit kindje even Servaasje (gewoon omdat ik Servaasje mis en hij is ongeveer dezelfde leeftijd). Servaasje is, ik schat (ze weten zelf niet hoe oud ze zijn), ongeveer vijf à zes jaar. Servaasje draagt elke dag dezelfde kleren met gaten en afgetrapte meisjes schoentjes met gaten en een kapotte rits van Esprit. Tijdens de eerste les die ik gaf (rekenen) merkte ik dat hij meer kon dan hem werd gegeven. Ik was aan het testen waar de grens lag voor hem en wat ik hem dan bij kon brengen. Zo begon ik dan met de tafels uit te leggen. Hij had het erg snel onder de knie en we kwamen de eerste dag tot de tafel van 4. De tweede dag gingen we daarmee verder. Hij tekende rondjes en telde die allemaal bij elkaar op om zo de sommen uit te rekenen. Dat leek mij niet zo handig, vooral niet als je bij de tafel van 8 of 9 bent. Ik bedacht me hoe ik vroeger de tafels heb geleerd en wat ik mij kon herinneren. Ik kreeg een sticker en moest ze opnoemen voor de juf of meester en als ik alle tafels uit mijn hoofd kon opnoemen dan kreeg je een ‘tafel diploma’. Ik ging kijken of ik Servaasje een trucje kon leren zodat hij niet allemaal rondjes hoefde te zetten om die vervolgens te tellen. Na 2 keer snapte hij de truc en had hij alle tafels binnen no time onder de knie. Hij fleurde helemaal op en bij elke uitkomst keek hij mij aan voor bevestiging of hij het juiste antwoord had gegeven. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Het is zo mooi en zo bijzonder om zo’n grote vooruitgang te zien. Binnen één dag kon hij de tafel van één tot en met tien.

Dit is één situatie waarin ik heb gemerkt dat ik een groot verschil kan maken. Zo hebben er nog een aantal situaties zich voorgedaan, maar ik heb alweer een heel verhaal getypt zie ik :-). Ik heb nog een aantal foto’s toegevoegd van het Drop-in center voor een impressie.

Tot de volgende keer :D!!

Eerste week Oeganda

Oké, mijn blog. Ik heb al tig keer bedacht wat ik ging schrijven en vertellen en ik ben al tig keer begonnen met schrijven, maar op dit moment ben ik even sprakeloos. Ik zit nu in the middle of nowhere, ik ben net wakker en zit voor mijn hutje met een bizar mooi uitzicht. Rechts aan de boom zit een geit en ik werd vanochtend wakker van zacht gezang. Er loopt nu een kindje langs, het enige kindje hier. Hij is denk ik vijf jaar en super schattig. Elke keer als hij langs loopt zegt hij ‘Hello, how are you’, moet hij lachen en zwaait hij even. Zijn naam is Edison.

Ik ben hier nu 6 hele dagen en zou natuurlijk bij het begin moeten beginnen, maar hoe moet ik beginnen. Tsja, het is bijzonder hier. Ik dacht dat ik een cultuur shock zou hebben en hier heel erg zou moeten wennen, maar het valt me allemaal heel erg mee. De eerste dag was ik meteen gewent en wilde ik eigenlijk naar de lokale bevolking buiten Kampala en de wildernis in. Daar ben ik dan nu ook. Om precies te zijn in Jjaja Bbanga Ngoma. Foto’s volgen nog.

Op het vliegveld zou er een taxi op mij wachten die een bordje zou hebben met mijn naam erop. Zodat ik natuurlijk zou weten bij welke taxi ik in moest stappen. Bij aankomst stonden er ongeveer 50 Oegandese mannen bij de uitgang te wachten met bordjes. Vind dan maar eens je naam.. Na twee minuten alle bordjes te hebben bekeken, vond ik eindelijk mijn naam. Wil ik in de taxi van Charlie King instappen, zit ineens het stuur aan de verkeerde kant, haha.

Maandag avond kwam ik in het guesthouse aan en sliep ik op een kamer met vier stapelbedden. Op dat moment waren er twee bedden bezet. Tegelijkertijd kwam nog en Nederlandse jongen aan in het guesthouse. Hij was vorig jaar in Oeganda geweest en ging dit keer op de fiets van Kampala naar de Kilimanjaro. Met hem (Dirk) heb ik nog een biertje gedronken en even gekletst. De volgende dag was het nog niet zo spannend. Een aantal mensen vertrokken deze dag en een aantal waren er naar hun project. Rita heeft mij mee Kampala ingenomen om een simkaart te kopen, wat eten te halen en me wegwijs te maken. Daar begon eigenlijk het avontuur. In Kampala rijd iedereen door elkaar. Er zijn gewoon geen regels, echt heel erg bizar. Dat is niet uit te leggen, dat moet je meegemaakt hebben. Binnenkort ga ik het filmen, het is echt een gekkenhuis en levensgevaarlijk.

De afgelopen dagen heb ik al zo veel gezien en gedaan dat ik gewoonweg niet weet wat ik in mijn blog moet zetten. De foto’s vertellen alles. Ik heb mezelf voorgenomen om vanaf volgende week (als ik op mijn project ben geweest) meteen een blog ga schrijven. Dan hoop ik wel te weten waar ik moet beginnen en wat ik moet schrijven!

Dus tot dinsdag!

Voorbereiding Oeganda

Dit is het begin van mijn verhaal/blog/ervaring/avontuur/stageverslag, hoe zal ik het noemen? Het begin van mijn avontuur in Oeganda, al ben ik nu nog met de voorbereidingen bezig..

Persoonlijk vind ik een blog nooit zo interessant. Ik hoor liever in real life hoe de ervaring van de persoon in kwestie is geweest, maar toch ben ik er maar mee begonnen. In eerste instantie niet voor mijzelf, maar voor de thuisblijvers. Er is een aantal keer gevraagd of ik een blog bij ging houden en na de zoveelste dacht ik 'misschien toch wel handig'. Degene die het willen lezen kunnen het lezen en degene die het niet willen lezen hebben hier niks te zoeken :-).

Ik zal jullie niet te vaak lastig vallen met wilde verhalen, straks worden jullie nog jaloers ;-). Oh en ik verontschuldig mij alvast voor eventuele spelfouten

Zoals de meeste van jullie wel weten vertrek ik maandag 8 augustus voor vier maanden en precies twee weken naar Oeganda. Dat is over precies 3 dagen 18 uur 44 minuten en op dit moment 36, 35, 34 seconden. Nu ik dit zo typ, besef ik me dat ik nog maar weinig tijd heb en ik nog even moet genieten! Ik ga jullie dan ook weer verlaten om nog even te genieten van de tijd die ik met mijn hondjes heb en natuurlijk mijn familie en vrienden ;-)

Adios!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Carmen